"Missing home reminds you who you love"

Hee allemaal!

Deze week was het dan eindelijk zo ver. Eindelijk zou ik bezoek krijgen vanuit Nederland van mijn vriend Jorn. Om heel eerlijk te zijn heb ik nog niet heel erg veel last gehad van heimwee of van het feit dat ik mensen van thuis mis. Het leven gaat hier gewoon zijn gangetje en ondanks dat ik mijn familie en vrienden ontzettend graag zie, is het normaal dat zij niet in dit Amerikaanse plaatje thuishoren. Maar naarmate het moment dat ik richting het vliegveld moest om Jorn op te pikken naderde, besefte ik me dat ik er toch wel heel erg naar uit keek om hem weer te zien.

Met kriebels in mijn buik stapte ik de bus in en zodra de klok half 6 sloeg ben ik als een soort stokstaartje beide roltrappen in de gate gaan houden tot ik daar eindelijk de blauwe pet waar ik naar opzoek was uit de menigte zag opduiken. Het was fijn hem eindelijk weer in mijn armen te kunnen sluiten ondanks dat ik hier nog niet zo heel erg lang ben. Samen vertrokken we richting San Antonio om het eerste gedeelte van ons tripje door Texas te starten.

San Antonio heeft een relatief kleine en gezellige binnenstad. Overal zie je de Mexicaanse invloeden terug en op de Riverwalk kun je overal terecht voor een cocktail of een biertje. Ik heb Jorn kennis laten maken met mijn nieuwe verslaving genaamd Queso (een kaasdip voor je chips) en de hysterische persoonlijkheden van de Amerikanen. Nadat we per ongeluk Mardi Grass hadden meegepakt in San Antonio en ons hebben verbaasd over de San Antonio Rodeo, kon ik heb eindelijk laten zien waar ik deze maanden zit, Georgetown Texas. Met een rondleiding, een Valentines date en een tripje naar Austin heb ik hem een beeld geprobeerd te geven van mijn leven aan de andere kant van de wereld. We sloten ons tripje af met een bezoek aan het immens grote Houston. We kochten zoals de gemiddelde toerist een city-card waarmee we naar het Nationaal Science Museum, de NASA en de Houston Zoo zijn geweest. In deze anderhalve week hebben we zo veel mogelijk gedaan om het typische Amerikaanse leven samen te vatten.

Maar helaas is er een tijd van komen en een tijd van gaan. Ik wist dat dit moment eraan zat te komen maar toch valt het me zwaarder dan ik had verwacht. Het gevoel van gemis is iets groter geworden maar ik ben wel erg blij dat ik hem een beeld heb kunnen geven van de mensen, de campus en de omgeving. Het feit dat ik mijn vrienden gemiddeld 5 keer per dag aan de telefoon had tijdens de carnaval en ik verschillende snapchats en foto's van mijn familie en vrienden verkleed als Hippie's, Dokters en Robin Hood voorbij zag komen, maakte het gemis er niet makkelijker op. Voor ik ging vertelde mijn docent mij dat alle studenten die een half jaar het veilige Nederland verlaten een punt krijgen waarop ze het zwaar hebben. Dit punt werd versterkt door het bezoek van Jorn dat thuis ineens heel dichtbij bracht.

Geen zorgen, ik heb het nog steeds onwijs naar mijn zin hier en kijk uit naar de volgende feestjes, Spring Break en andere evenementen op de campus. Ik heb mezelf (en waarschijnlijk ook mijn familie) om heel eerlijk te zijn al verbaasd over hoe ik omga met het ontdekken van een nieuw gebied in mijn eentje. De heimwee hoort erbij maar ik leer ontzettend veel en maak veel leuke dingen mee. De tijd vliegt voorbij (ik ben gewoon al bijna over de helft?!?) en voor ik het weet zit ik weer thuis op de bank met mijn hond op schoot en mijn zusjes vechtende om de afstandsbediening. Ik ben nu hier en probeer zo veel mogelijk te genieten van de dingen die ik meemaak, want zoiets als dit doe je maar 1 keer in je leven. De heimwee gaat gepaard met ontzettend veel plezier hier in Amerika maar ook waardering voor al mijn lieve vrienden en familie thuis. I miss you guys! See you in three months!

X Laure