“Welcome to Austin
Door: Laure
Blijf op de hoogte en volg Laure
13 Januari 2018 | Verenigde Staten, Georgetown
Na me 300 keer te hebben omgedraaid, ging dan toch eindelijk de wekker. Om 5 uur s ’ochtends stond ik te springen naast mijn bed want vandaag is het dan zover, ik vertrek naar de USA! Met een gemixt gevoel van enthousiasme, nervositeit en ook wel een klein beetje angst eet ik mijn laatste stukje ontbijtkoek voor de komende 4 maanden. Na het afscheid van mijn zusjes Jente en Nena die gewoon naar school moesten trek ik de voordeur achter me dicht en stap in de auto. Terwijl mijn hondje Dobbie op mijn schoot springt en de lampen van de snelweg voorbij ziet schieten, denk ik nog even terug aan iedereen zo lief is geweest om mij de dag ervoor nog is uit komen zwaaien terwijl ik veel te druk huilend van de zenuwen mijn veel te kleine koffer aan het inpakken was.
Eenmaal op Schiphol aangekomen was het snel duidelijk dat na het afgeven van de koffers het moment daar was. Drie lieve vriendinnetjes, mijn schoonmoeder, mijn ouders met de Dobbie en mijn lieve vriend Jorn stonden daar klaar om mij nog 1 keer een knuffel te geven. Nadat ik van iedereen met tranen rollend over mijn wangen lieve succeswensen en heel veel plezier heb ontvangen, Dobbie nog een keer een aai over zijn bol heb gegeven en ik mijn vriend voor de laatste keer in m’n armen heb gehouden, vertrek ik richting de douane.
Het afscheid nemen valt me zwaarder dan verwacht. Terwijl ik met tranen in mijn ogen mijn handbagage uitpak voor op de band, vertelt de ene na de andere medewerker van Schiphol mij dat ik een fantastische tijd tegemoet ga en mijn vrienden en familie echt wel op mij zullen wachten en hartstikke trots zijn. Met die gedachte vervolg ik mijn weg naar de gate waar na een kopje koffie en een uurtje wachten geboard kan worden.
Na 8 uur en 3 kwartier vliegen naar Detroit, een veel te korte overstap waarbij ik gevloekt en gerend heb en een korte vlucht van Detroit naar Austin kan ik eindelijk het vliegtuig uit. Met de vriendelijke woorden “welcome to Austin, the Live Music Capitol in the World” maak ik voor het eerst kennis met Texas. Mijn begeleider vanuit de Southwerstern University Tisha staat me op te wachten wanneer ik het vliegveld verlaat. Ze helpt me met het regelen van een shuttle naar de campus en haalt onderweg wat te eten voor me omdat ik daar tijdens mijn overstap geen tijd mee voor had. In de shuttel blijkt al snel dat Texas van de clichés aan elkaar hangt. Overal staan borden van fastfoodketens en watertorens, pick-up’s domineren het straatbeeld en nadat de taxichauffeur mij heeft geprobeerd te bekeren tot Jezus, zijn bijna alle clichés compleet.
Wanneer we in het donker aankomen op de campus staat Tisha al klaar met een maaltijd en de sleutel van mijn kamer. We lopen richting het Moody-Shearn gebouw waar ik in appartement 213/214 een kamer deel met Evelyn, die ik morgen voor het eerst zal gaan ontmoeten. Tisha vertelt me wat me morgen allemaal te wachten staat en wat ik kan verwachten. Ik pak de eerste spullen uit mijn koffer, eet mijn afhaalmaaltijd en duik voor het eerst in mijn bed voor de komende 4 maanden. Ik denk nog even snel aan thuis, aan Jorn die over 4 weken dezelfde reis zal maken om mij voor 10 dagen te bezoeken. Maar al gauw vallen mijn ogen dicht zodat ik me na een lange reis op kan gaan maken voor een (hopelijk) prachtig avontuur.
X Laure
Eenmaal op Schiphol aangekomen was het snel duidelijk dat na het afgeven van de koffers het moment daar was. Drie lieve vriendinnetjes, mijn schoonmoeder, mijn ouders met de Dobbie en mijn lieve vriend Jorn stonden daar klaar om mij nog 1 keer een knuffel te geven. Nadat ik van iedereen met tranen rollend over mijn wangen lieve succeswensen en heel veel plezier heb ontvangen, Dobbie nog een keer een aai over zijn bol heb gegeven en ik mijn vriend voor de laatste keer in m’n armen heb gehouden, vertrek ik richting de douane.
Het afscheid nemen valt me zwaarder dan verwacht. Terwijl ik met tranen in mijn ogen mijn handbagage uitpak voor op de band, vertelt de ene na de andere medewerker van Schiphol mij dat ik een fantastische tijd tegemoet ga en mijn vrienden en familie echt wel op mij zullen wachten en hartstikke trots zijn. Met die gedachte vervolg ik mijn weg naar de gate waar na een kopje koffie en een uurtje wachten geboard kan worden.
Na 8 uur en 3 kwartier vliegen naar Detroit, een veel te korte overstap waarbij ik gevloekt en gerend heb en een korte vlucht van Detroit naar Austin kan ik eindelijk het vliegtuig uit. Met de vriendelijke woorden “welcome to Austin, the Live Music Capitol in the World” maak ik voor het eerst kennis met Texas. Mijn begeleider vanuit de Southwerstern University Tisha staat me op te wachten wanneer ik het vliegveld verlaat. Ze helpt me met het regelen van een shuttle naar de campus en haalt onderweg wat te eten voor me omdat ik daar tijdens mijn overstap geen tijd mee voor had. In de shuttel blijkt al snel dat Texas van de clichés aan elkaar hangt. Overal staan borden van fastfoodketens en watertorens, pick-up’s domineren het straatbeeld en nadat de taxichauffeur mij heeft geprobeerd te bekeren tot Jezus, zijn bijna alle clichés compleet.
Wanneer we in het donker aankomen op de campus staat Tisha al klaar met een maaltijd en de sleutel van mijn kamer. We lopen richting het Moody-Shearn gebouw waar ik in appartement 213/214 een kamer deel met Evelyn, die ik morgen voor het eerst zal gaan ontmoeten. Tisha vertelt me wat me morgen allemaal te wachten staat en wat ik kan verwachten. Ik pak de eerste spullen uit mijn koffer, eet mijn afhaalmaaltijd en duik voor het eerst in mijn bed voor de komende 4 maanden. Ik denk nog even snel aan thuis, aan Jorn die over 4 weken dezelfde reis zal maken om mij voor 10 dagen te bezoeken. Maar al gauw vallen mijn ogen dicht zodat ik me na een lange reis op kan gaan maken voor een (hopelijk) prachtig avontuur.
X Laure
-
13 Januari 2018 - 06:51
Lilian:
Aaah spannend Lau! Je kunt het! En lekker genieten daar want voor je het weet zijn die vier maanden voorbij!! -
13 Januari 2018 - 07:45
Manita:
Eindelijk in Texas!
Ik ben trots op je Laure xx,
Bijslapen, jetlag weg, en en genieten van het avontuur
Waar je al zooooo lang naar uitgekeken hebt.
Enjoy!!
Xxx
-
13 Januari 2018 - 09:33
Willy:
Hoi laure, wat een avontuur. Spannend maar ook ontzettend leuk. Dit vergeet vergeeet je je leven niet meer. Weer een ervaring rijker. Geniet geniet geniet. Groetjes willly -
13 Januari 2018 - 09:33
Willy:
Hoi laure, wat een avontuur. Spannend maar ook ontzettend leuk. Dit vergeet vergeeet je je leven niet meer. Weer een ervaring rijker. Geniet geniet geniet. Groetjes willly -
13 Januari 2018 - 09:39
Paul Van Rijn:
Een jaar naartoe gewerkt en geleefd en nu is het dan zover, Texas here I come.
Lieve Laure, ik ben trots op je en wens je heel veel succes en plezier. Omarm het onbekende en sta open voor nieuwe inzichten en nieuwe contacten.
Heel veel plezier!!
Xxx
-
14 Januari 2018 - 13:29
Oma Jacquline En Opa Toon:
Hoi lieve kleindochter. Wat een mooi reisverslag heb je gemaakt van je spannende reis naar Austin. Het is ongetwijfeld de eerste dagen ontzettend spannend daar op de universiteit.Je moet vele nieuwe indrukken verwerken en de gehele dag in een andere taal spreken, kennismaken met een geheel en op andere manier van studeren . Maar jou kennende ga je je daar voor 100% inzetten. Heel veel sucses de komende tijd. Wij zijn super trots op onze kleindochter daar in de States. Groetjes O en O
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
