Half way there!

Hee you!

Terwijl jullie tenen eraf zij gevroren en de schaatsen weer uit het vet zijn gehaald, wandelde ik nog steeds vrolijk rond in Georgetown op mijn teenslippertjes en in mijn korte broek! Ondertussen ben ik nog maar een week verwijderd van Springbreak, de enige vakantie gedurende het Spring Semester in Amerika. Normaal gesproken is dit DE week waarin studenten een zo groot mogelijke hoeveelheid bier wegwerken in een zonnig oord aan de kust. Nou heb ik daar op zich niks op tegen (wijntje of cocktails hebben toch de voorkeur), maar mijn springbreak gaat er iets anders uit zien. Hoe dat precies gegaan is zal vast in de volgende blog te lezen zijn.

Spring Break geeft ook aan dat we de helft van het semester zijn gepasseerd. Ik kan het me amper voorstellen dat mijn tijd in Amerika al voor de helft voorbij is. Toen ik mij dit besefte bracht dit gemixte gevoelens met zich mee. Ik ben op de helft van het missen van mijn vrienden en familie, op de helft van een van de grootste avonturen van mijn leven, maar ook op de helft van (hopelijk) mijn laatste semester van mijn bachelor diploma. Terwijl ik hier onder het genot van de nodige wafels, hamburgers en corndogs zit weg te bakken in de zon met mijn laptopje op schoot om de enorme lading huiswerk aan te kunnen, moet ik ondertussen ook nog eens even gaan verzinnen wat ik het komende jaar met mijn leven wil gaan doen. Een master? Bij de gedachte aan het schrijven van een master scriptie kan ik zonder moeite in huilen uitbarsten. Werken? Ik ben 21 jaar oud, ik voel me haast te jong om al aan het “echte” leven te gaan beginnen. Nieuwe opleiding? Om na het behalen van een universitair diploma nogmaals de boeken in te duiken terwijl je een vak pas echt leert in de praktijk is ook zonde van het geld.

Terwijl ik mijn hoofd breek over deze kwestie maak ik gelukkig ook nog het een en ander hier mee op de campus. Omdat ik na het bezoek van Jorn even genoeg met geld heb gegooid, heb ik de afgelopen twee weekenden doorgebracht op de campus en in en om Georgetown. Met het maken van huiswerk, een bezoekje aan de gym en de nodige frat partys heb ik mijn tijd hier prima kunnen vullen. De Italiaanse Franchesca mocht vorig weekend 24 kaarsjes uitblazen dus samen hebben we een bezoekje gebracht aan een nagelsalon om ons eens even goed te laten verwennen. Het stereotype van de Aziatische dames die met mondkapjes en een onverstaanbaar accent mijn nagels van een mooi kleurtje voorzien kwam hier geheel tot zijn recht. Een speciale afdeling genaamd Kiddie Peddie waar meisjes van zo’n 6 jaar werden behandeld in een grote roze troon met daaronder een klein vrouwtje dat zich in een hernia werkte om de kleine prinsesjes van een mooi rozen lakje te voorzien maakte het vooroordeel compleet. Het blijft bijzonder….

Eens in de zoveel weken organiseert het Intercultural Learning Office een uitstapje voor alle internationale studenten. Gezien alleen Franchesca, de Australische Sandra en ik nieuw zijn voor dit semester, houdt dit vaak in dat wij met z’n drieën vergezeld worden door de begeleiders Cortney en Tisha. Zij hebben ons meegenomen naar het Austin Zilker Park Kite Festival. Een festival in (de naam zegt het al) het Zilker park waar de honderden felgekleurde vliegers in de lucht zweefde met daarbij de nodige foodtrucks. Gezinnen met de hond en groepjes studenten uit alle uithoeken van Central Texas kwamen op het festival af om te genieten van het uitzicht, de muziek en om een poging te wagen Elsa, een Minion of de meest bijzondere vogels in de vorm van een vlieger de lucht in te krijgen. Tot de regen het festival letterlijk en figuurlijk een beetje in het water liet vallen hebben we genoten van een dagje off-campus.

Tot dusver het “ik ga iedere week een nieuw onderwerp uitlichten” verhaal, ik heb gewoon te veel vertellen over wat hier zoal gebeurt! Om de blogs nog enigszins leesbaar te maken qua lengte ga ik nu ook verder niet veel meer toevoegen en mij richting mijn bed begeven zodat ik komende week mijn best kan gaan doen om mijn Spring Break zo huiswerk-vrij mogelijk te maken. Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk om te lezen hoe ik het hier in de U S and A volhoudt zonder het gezelschap van Dobbie, Jorn, mijn familie en mijn super toffe vrienden die ik gemiddeld nog iedere dag via Facetime mag bewonderen. Tot snel!

X Laure